Εισαγωγή
Οι μύθοι των γιγάντων είναι παλαιότεροι από κάθε πολιτισμό και διαδεδομένοι σε κάθε γωνιά του κόσμου. Υπήρξαν ποτέ γίγαντες; Αυτή η ερώτηση μπορεί να προξενήσει διάφορες αντιδράσεις, οι οποίες οφείλονται στη θρησκευτική ή επιστημονική προσέγγιση. Ας εξετάσουμε μερικές γνωστές περιπτώσεις!
Γνωστές περιπτώσεις
Όλοι μας γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές την θεωρία της εξέλιξης από τον Δαρβίνο, ίσως για ορισμένους ως μια παρωχημένη εξήγηση για την προσαρμογή των ειδών στις περιβαλλοντικές αλλαγές. Μερικοί όμως δεν γνωρίζουν την πραγματική ιστορία της εξέλιξης, συνέπεια της παράβλεψης της πιο εξονυχιστικής μελέτης της ζωής και της ελλιπής χρηματοδότησης για περαιτέρω έρευνες. Κάποιοι προτίμησαν να βασιστούν αποκλειστικά στη θεωρία του Δαρβίνου θεωρώντας ως ασήμαντη την περαιτέρω έρευνα με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν παράλληλες θεωρίες για να καλύψουν τα κενά του Δαρβίνου.
Το καλοκαίρι του 1520 ο Μαγγελάνος (Πορτογάλος εξερευνητής), μέχρι να φτάσει στις ακτές της Αργεντινής είχε έρθει σε επαφή με αρκετούς ιθαγενείς. Όμως για εκείνον η Αργεντινή ήταν πιο ιδιαίτερη όπου σύμφωνα με τον Antoniο Pigafetta, που κρατούσε το ημερολόγιο, συνάντησαν γίγαντες κάτι που ενθουσίασε τους Δυτικούς.
Το 1800 ενώ οι Ευρωπαίοι άποικοι επεκτείνονταν στη Δύση βρήκαν αναχώματα χτισμένα από τους ντόπιους της Βόρειας Αμερικής. Ξεκίνησαν να τα σκάβουν, αδιαφορώντας για τη δυσαρέσκεια των ντόπιων που τα έχτισαν για θρησκευτικό και ταφικό σκοπό. Τις επόμενες μέρες στα νέα των εφημερίδων όπως New York Times και Scientific American αναγραφόταν πως βρέθηκαν γιγάντιοι σκελετοί ύψους μεταξύ 2.13 έως 3.04 μέτρα! Οι σκελετοί αυτοί τράβηξαν το ενδιαφέρον των ερευνητών του Smithsonian και έκτοτε δεν μαθεύτηκε κάτι άλλο μιας και δεν δημοσιεύτηκε κάποιο αποτέλεσμα ή να εκτεθούν σε κάποιο μουσείο.
Το 1848 ο Αβραάμ Λίνκολν στην ομιλία του στους καταρράκτες του Νιαγάρα έκανε αναφορά σε γίγαντες: “Τα μάτια εκείνων των εξαφανισμένων ειδών των γιγάντων, τα κόκκαλα των οποίων γεμίζουν τα αναχώματα της Αμερικής, τα μάτια τους κοίταζαν το Νιαγάρα όπως κάνουμε εμείς”.
Σε μια πρόσφατη ανασκαφή στην περιφέρεια Shandong της Κίνας, βρέθηκαν αρκετοί τάφοι που περιείχαν σκελετούς που ξεπερνούσαν τα 2 μέτρα. Μπορεί για τα τωρινά δεδομένα να είναι κάτι φυσιολογικό αλλά πριν 5000 χρόνια όταν το μέσο ύψος του ανθρώπου είναι το 1.70 ήταν κάτι...εξωπραγματικό!
Το 1960 στα βουνά Otavi στη Βόρεια Namibia της Αφρικής, o παλαιοανθρωπολόγος Philip Tobias ανακάλυψε ένα τεράστιο κομμάτι οστό το οποίο παραμένει στην κατοχή του μουσείου Wits του Γιοχάνεσμπουργκ έως σήμερα. Το 2013 που βρέθηκε στα χέρια του καθηγητή Francis Thackeray διαπίστωσε πως ανήκει στον Homo Sapiens μόνο που σε σύγκριση με παρόμοιο οστό ήταν αρκετά μεγαλύτερο.
Επίλογος
Οι ανθρωπολόγοι συμφωνούν πως υπάρχει μεγάλο κενό στην καταγραφή των οστών. Μελετητές που προσπάθησαν να καταγράψουν τις ανθρώπινες διαστάσεις μέσω της εξέλιξης, ορισμένες φορές αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε απολιθώματα. Άραγε πόσο θα επηρέαζε την μελέτη τους αν θα έπρεπε να λάβουν υπόψη σχετικά σύγχρονους ανθρώπους όπως τον Robert Wadlow που πέθανε το 1914;