Η οριοθέτηση της συμβολικότητας κατά την είσοδο μας στο βασίλειο του συμβολισμού, είτε με τρόπο για να συστηματοποιηθεί υπό καλλιτεχνική μορφή ή από τη ζωτικότητα, τις δυναμικές μορφές των ονείρων και των οραμάτων, έχουμε συνεχώς κατά νουν την ουσιαστική ανάγκη να σηματοδοτηθεί το πεδίο της συμβολικής δράσης των συμβόλων, προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση μεταξύ φαινομένων που μπορεί να φαίνεται να είναι πανομοιότυπα όταν είναι απλώς παρόμοια ή απλά εξωτερικά σχετίζονται. Ο πειρασμός να υπερ-τεκμηριώθει ένα επιχείρημα είναι εκείνο το οποίο είναι δύσκολο να του αντισταθεί κάποιος. Είναι απαραίτητο, αυτός ο κάποιος να είναι σε επιφυλακή εναντίον αυτού του κινδύνου, ακόμη και αν η πλήρης συμμόρφωση με τα ιδανικά της ευρυμάθειας δεν είναι πάντα κάτι το εφικτό' για να συνταχθούμε στο πλευρό του Marius Schneider ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «ιδέες ή πεποιθήσεις», αλλά μόνο «ιδέες και πεποιθήσεις », δηλαδή ότι στο ένα υπάρχει πάντα τουλάχιστον κάτι από το άλλο, ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό, όσον αφορά το συμβολισμό, φαινόμενα πνευματικής προέλευσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Όταν ένας κριτικός, όπως ο Caro Baroja, δηλώνει ο ίδιος ενάντια σε κάθε συμβολική ερμηνεία του μύθου, έχει αναμφίβολα τους λόγους του που το κάνειι αυτό,αν και ένας λόγος μπορεί να είναι ότι τίποτα δεν που να πλησιάζει μια πλήρη αξιολόγηση του συμβολισμού δεν έχει εμφανιστεί ακόμα.
Λέει: «Όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Άρης είναι το σύμβολο του πολέμου, και ο Ηρακλής της δύναμης, τότε μπορούμε απερίφραστα τις αντικρούσουμε τις ερμηνείες αυτες .Όλα αυτά μπορεί κάποτε να ήταν αλήθεια για ρήτορες, για μία ιδεαλιστική ομάδα φιλοσόφων ή για μία ομάδα περισσότερο ή λιγότερο σχολαστικής αναξιοπρέπειας. Αλλά, για εκείνους που πραγματικά πίστευαν στις αρχαίες θεότητες και ήρωες, ο Άρης είχε μια αντικειμενική πραγματικότητα, ακόμη και αν αυτή η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που σήμερα αποδεχόμαστε. Ο συμβολισμός συμβαίνει όταν οι φυσικές θρησκείες εκφυλίζονται. »
Στην πραγματικότητα, η απλή εξίσωση του Άρη με τον πόλεμο και του Ηρακλή με την εργατικότητα δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του ήθους του συμβολισμού,η οποία αποέχει πάντα από την κατηγορηματικότητα και την περιοριστικότητα. Αυτό έρχεται περίπου μέσα από την αλληγορία, ένα μηχανικό και τον περιοριστικό παράγωγο του συμβόλου, ενώ το σύμβολο σωστά είναι μια δυναμική και πολυσυμβολική πραγματικότητα, διαποτισμένη με συγκινητικές και εννοιολογικές αξίες: με άλλα λόγια, με την αληθινή ζωή.